Муҷассамаи барокко муҷассамаест, ки бо услуби барокко дар давраи байни ибтидои асри 17 ва нимаи асри 18 алоқаманд аст. Дар ҳайкалчаи барокко гурӯҳҳои рақамҳо аҳамияти нав пайдо карданд ва ҳаракати динамикӣ ва энергияи шаклҳои инсонӣ вуҷуд дошт - онҳо дар атрофи гирдоби холии марказӣ чарх мезаданд ё ба берун ба фазои атроф мерасиданд. Муҷассамаи барокко аксар вақт кунҷҳои зиёди тамошои идеалӣ дошт ва идомаи умумии Ренессансро аз релеф ба муҷассамае, ки дар давра офарида шудааст, инъикос мекард ва барои гузоштан дар мобайни фазои калон - фаввораҳои мукаммал ба монанди Фонтанаи Ҷан Лоренсо Бернини тарҳрезӣ шудааст. dei Quattro Fiumi (Рум, 1651) ё онҳое, ки дар боғҳои Версал як ихтисоси барокко буданд. Услуби барокко комилан ба ҳайкалтарошӣ мувофиқ буд ва Бернини шахсияти бартаридоштаи замон дар асарҳое ба мисли "Экстазияи Сент Тереза" (1647–1652) буд.[1] Бисёре аз муҷассамаҳои барокко унсурҳои ҳайкалтароширо илова карданд, масалан, равшании пинҳонӣ ё фаввораҳои обӣ ё ҳайкалча ва меъмории омехта барои эҷод кардани таҷрибаи тағирёбанда барои тамошобин. Рассомон худро ҳамчун анъанаи классикӣ медонистанд, аммо ба ҳайкалчаи эллинӣ ва баъд аз румӣ, на аз давраҳои бештар "Классикӣ", ки имрӯз дида мешаванд, ба ҳайрат меомаданд.[2]

Муҷассамаи барокко пас аз муҷассамаи Ренессанс ва маннеристӣ ва пайкараи рококо ва муҷассамаи неоклассикӣ ҷой гирифт. Рум аввалин марказе буд, ки дар он услуб ташаккул ёфтааст. Ин услуб ба тамоми Аврупо паҳн шуд ва махсусан Фаронса дар охири асри 17 самти нав дод. Дар ниҳоят, он берун аз Аврупо ба моликияти мустамликавии қудратҳои Аврупо, махсусан дар Амрикои Лотинӣ ва Филиппин паҳн шуд.

Ислоҳоти протестантӣ ба муҷассамаи динӣ дар қисмати зиёди Аврупои Шимолӣ тақрибан қатъи комил овард ва гарчанде муҷассамаи дунявӣ, бахусус барои нимпайкараҳои портретӣ ва ёдгориҳои қабр, идома дошт, асри тиллоии Ҳолланд ҷузъе аз ҳайкалтарошӣ дар берун аз зардӯзӣ надорад.[3] Қисман дар реаксияи мустақим, ҳайкалтарошӣ дар католикӣ мисли асрҳои охири асрҳои миёна намоён буд. Нидерландҳои католикӣ дар ҷануби Нидерланд аз нимаи дуюми асри 17 шукуфони муҷассамаи бароккоро дид, ки дар он устохонаҳои зиёди маҳаллӣ истеҳсол карда шуданд, ки доираи васеи муҷассамаҳои барокко, аз ҷумла мебели калисо, ёдгориҳои маросими дафн ва муҷассамаҳои хурди дар устухони фил ва дарахтони устувор, аз қабили сандуқ сохташударо истеҳсол мекунанд. . Ҳайкалтарошони фламандӣ дар паҳн кардани идиомаи барокко дар хориҷа, аз ҷумла дар Ҷумҳурии Ҳолланд, Италия, Англия, Шветсия ва Фаронса нақши намоён мебозанд.[4]

Дар асри 18 бисёр муҷассамаҳо дар хатҳои барокко идома ёфтанд - Фонтани Треви танҳо дар соли 1762 анҷом ёфт. Услуби рококо барои корҳои хурдтар мувофиқтар буд.[5]

Мундариҷа
1 Пайдоиш ва хусусиятҳо
2 Муҷассамаи Бернини ва Рум барокко
2.1 Мадерно, Мочи ва дигар ҳайкалтарошони барокко итолиёвӣ
3 Франция
4 Нидерландҳои ҷанубӣ
5 Республикаи Голландия
6 Англия
7 Олмон ва Империяи Габсбург
8 Испания
9 Американ Лотинй
10 Қайдҳо
11 Библиография