Сутунҳои сангӣкандакориҳои маъмулии сангӣ мебошанд. Сутунҳои сангин навъҳои зиёде мавҷуданд, ки асосан дар биноҳои дарунӣ, майдонҳои калон ва тамошобобҳои сайёҳӣ истифода мешаванд. Хуабяо як навъ астсутуни аждахои сангин, ки маданияти анъанавии мамлакати моро ифода мекунад ва рамзи миллати чинии мо мебошад.

Ин сутуни аждаҳои Ҳуабяо аз санг кандакорӣ аз гранит канда шудааст. Тамоми бадани сутун бо аждаҳои печида нақш бастаанд, ки бо шиддат қадам мезананд. Дар болои сутун низ бо ҳайвонҳои сутун кандакорӣ шудааст.Шакли сутун силиндрӣ буда, гирду атрофи аждаҳо Абрҳои кандакорӣ низ ҳастанд ва дар болои сутун табақи абрӣ дорад, ки аз миёни сутун мегузарад. , инчунин бо абрхои хайрхох накш карда шудааст. Мумкин аст, ки миқдори зиёди техникаи кандакории сангӣ дар маҷмӯъ муттаҳид шудаанд. Хох хайвони сутуни болои сутун бошад, хох сутуни аждахои сангин дар сутун, образхои кандакорй хеле хаётй буда, детальхо нагз кандакорн карда шудаанд ва хатхои сутун хануз дар як харакатанд. Ҷойгир кардани он дар манзараи биноҳои маъбадҳои қадим на танҳо ҳамчун дастгирии меъморӣ хизмат мекунад, балки арзиши муайяни технологӣ низ дорад. Ин навъи сутуни аждаҳои сангин, ки аз гранит кандакорӣ шудааст, ҳангоми дар берун ҷойгир кардан мумкин аст ҳадди аққал сад сол нигоҳ дошта шавад. Дар зоҳир як навъ ороиш аст, аммо як навъ фарҳанги суннатии миллати Чин аз замонҳои қадим то имрӯз аст.

Тамоми сутуни сангин аз санги сафеди кунҷид сохта шудааст ва тамоми кор як сутуни аждаҳои услуби чинӣ мебошад. Мо онро аз боло то поён дида мебароем. Дар болои сутуни аждаҳо як шохи ягонаи сангӣ меистад, ки дар тан лентаи сурх дорад, ки ин усули барори кор аст. Яккорн дар нимҷазира нишаста, ба шарқ нигоҳ карда, маънои неки энергияи бунафшро ифода мекунад, ки аз шарқ меояд. Ва Чин ба Шарқ тааллуқ дорад, аз ин рӯ, ин мавқеъ ва суръати бедоршавӣ ва болоравии чиниҳо дар Шарқ аст. Қисмати поёнӣ пояи лотос аст, ки ба қисмҳои болоӣ, миёна ва поёнӣ тақсим мешавад. Қисмати болоии пояи лотос ба килин, қисми поёнӣ ба сутуни аждаҳои поёнӣ ва қисми мобайн дискест, ки ба тори маҳтобии буддоӣ монанд аст.

Қисми миёна сутуни аждаҳост. Сари аждаҳои тамоми сутуни аждаҳо дар боло аст. Ба болои Ҳуабяо нигоҳ карда, тамоми аждаҳо дар сутуни сангин амиқ ҷойгир шуда, ба поён печида, дасту пойҳоро ба он дохил мекунанд. Контури дасту пойҳо ва минонҳо равшан намоён аст. Баъзе ќисматњои аждањо ва абрњои наќшдор бо њам кандакорї шуда, баъзе ќисматњо аз њам људо шудаанд. Қисми соатҳои чинӣ дар қисми болоии сутун шакли маъмултарини соатҳои чиниро қабул мекунад. Соатҳои чинӣ шакли барҷастаи абрҳои хайрхоҳ ва намунаҳои обро қабул мекунанд. Эҳсоси пур.

Поёни сутуни аждахо аз апояи лотос мудаввар, ва поёни пояи собит мураббаъ аст. Тамоми асар чоркунчаю мудаввар буда, шаклу услуби он соддаю дилрабо аст. Бархе аз қолабҳо ва унсурҳои дини буддоӣ ба сабки чинӣ изофа шудаанд, ки фарҳанги буддоӣ дар кандакориҳои сутунҳои аждаҳо нуфуз кардааст ва дар он маънии беҳтари баракат дорад.

Ин сутуни аждаҳо бо кандакории амиқ коркард карда мешавад, аз ин рӯ қисми кандакорӣ иловагӣ махсус ва сеченака менамояд. Аммо мушкилии калонтарини ин кор дар он аст, ки қисмҳои кандакорӣ хеле зиёданд, ки пас аз вайроншавӣ таъмирро душвор мегардонад ва он ҳам ниҳоят душвор аст. Он ба осонӣ вайрон мешавад, бинобар ин кӯшиш кунед, ки онро дар ҷое гузоред, ки баъзе одамон ба он даст нарасонанд. Масалан, сутунхои қаср, дар маъбадхо, дар назди маъбадхои даосистй, дар назди толорхои ачдодон, чойхои манзараи меъмории кадима ва дигар чойхо.

.

Мо дар тӯли 43 сол дар соҳаи ҳайкалтарошӣ машғулем, хуш омадед ба фармоишгари муҷассамаҳои мармарӣ, муҷассамаҳои мисӣ, муҷассамаҳои аз пӯлоди зангногир ва муҷассамаҳои нахи шишагин.